Bruno Vekemans

Eén iemand die zeker niet mag ontbreken in het lijstje van de Brasschaatse kunstenaars is Bruno Vekemans.

Al heel jong wist Bruno dat hij wou tekenen en schilderen. Op zijn vijftiende vond je hem regelmatig in het Antwerps Museum voor Schone Kunsten.

Zijn werk is ongegeneerd esthetisch, schreef Jan Van Hove in de Standaard. Op de vraag wat zijn motief is, zei Vekemans dat voor iemand die visueel is ingesteld, de wereld niet mooi genoeg is. Hij wilde de wereld met zijn talenten mooier en beter maken. Zijn onderwerpen zijn verre van revolutionair. Hij schilderde de ober, de zwemmer, de wachtende mens.

Vekemans is niet het type van romanticus, niet de kunstenaar die aan zelfoverschatting doet. In zijn landschappen en in zijn stadsgezichten straalt een verlatenheid, een afstandelijkheid. ‘Schrijven is schrappen en schilderen is weglaten’, schrijft Bruno. Zo wordt het een oefening tussen kunstenaar en kijker. Wat laat de kunstenaar weg? Wat droomt de kijker hier? Elk kunstwerk spreekt voor zichzelf. Zijn hoofdkleuren zijn geel, bruin, paars, donkerblauw, zwart. Hij kiest voor zwaar patroonpapier voor zijn aquarel, gouache, olieverf en mengtechnieken. Sinds 2000 werkt Bruno op 17e eeuws papier. De wereld en vooral de mens zijn vanaf dan zijn inspiratie. Bruno is veel te vroeg (2019) overleden, maar zijn kunst overleeft zeker de tijd.

Lutgart Smekens