Column Van Majesta

Clint is er niet meer.

Ik ben opgegroeid met Clint, onze grijze roodstaartpapegaai. Ik ben nu 43 en ik weet niet beter dan dat hij in mijn leven was. Hij kon praten als de beste: hij vertelde mij, als klein jongetje dat ik niet te dicht bij hem mocht komen: “Pas op: niet aankomen hè!”. Hij imiteerde het geluid van de telefoon zo goed, dat mijn moeder iedere keer weer voor niks de telefoon opnam. En dan zei Clint: “Ja, hallo?”. Het mooist vond hij ouderwetse cowboyfilms, met veel schieten. Dan danste hij heen en weer op zijn stok en deed mee met het schieten en de indianengeluiden, compleet met galopperende paarden. Een keer heeft hij mijn moeder een rood hoofd bezorgd, omdat hij het stopwoordje van de boekhouder precies getimed nadeed. De boekhouder zei altijd “Eh..., zeker, zeker”. En na de zoveelste keer “Eh...” zei Clint “zeker, zeker”. Als hij je met pelpinda’s zag aankomen, riep hij al van verre “Clint is lief! Clint is lief!”. Hij kon ook intens tevreden op je schouder in zichzelf zitten keuvelen.